« Nie znajdzie ludzkość uspokojenia, dopokąd nie zwróci się z ufnością do miłosierdzia Mojego ».
Jezus. Dziennik Santa Faustyny, 300.
Kult Miłosierdzia Bożego nie jest nabożeństwem między innymi, ale jest sercem każdej autentycznej duchowości, ponieważ dotyczy samej istoty chrześcijańskiego przesłania. Dlatego nie jest to opcjonalna, ale powszechna i wieczna potrzeba chrześcijaństwa. Wraz z dokonaniem uczynków miłosierdzia zaufanie w Boga wydaje się być istotą kultu Bożego miłosierdzia, innym niż cel kultu Najświętszego Serca, jakim jest zadośćuczynienie za grzechy popełnione przez ludzkość. Jeśli prawdą jest, że kult jest przede wszystkim wewnętrzny i dotyczy zasadniczo trzech cnót określonych przez nasz charyzmat (pokora, zaufanie i miłosierdzie), to jednak nie lekceważy przejawów i form zewnętrznych, które ucieleśniają sam kult. Zewnętrzne formy tego kultu pozostawione przez samego Jezusa w objawieniach dokonanych w Santa Faustynie to w zasadzie pięć, które można rozumieć jako pięć „drzwi”, które dają nam dostęp i pozwalają nam czerpać z Nieskończonego Miłosierdzia Bożego.
- Święty obraz Jezusa Miłosiernego
- Święto Miłosierdzia Bożego
- Koronka do Miłosierdzia Bożego
- Godzina Miłosierdzia
- Rozprzestrzenianie kultu Miłosierdzia Bożego
Te refleksje pochodzą z książki „Święta Faustyna i Miłosierdzie Boże” księdza Andrzeja Witko.